Vesiledir insan birbirine. Farklı zamanlarda, farklı rotalar üzerinde kesişir hayatlar. Bazen menfaatler ve beklentiler bu yola sürüklerken, bazen ise ihtiyaçlar birleştirir bizleri.
İyisi, kötüsü olmaz gerekliliklerin, birine kötü görünen, diğerinin kıymetlisi olur. Aslolan paylaşabilme meziyeti geliştikçe insanın evrilebildiğidir. Gereksinimlerimiz ne olursa olsun, ‘ben’ merkezinden ‘biz’e yöneldikçe ortak paydanın temelini de atmış oluruz.
Tanışma faslı ile başlar arkadaşlık örgüsü, sonrası güzel bir yemeğin pişmesi gibi, bazen kısık bir ateşle, bazen gürül gürül yanan bir alev parçasının birleştirdiği gibi, birleştirir zaman harcı bizleri. Görüşmeler, konuşmalar, gülüşmeler derken oluşuverir bir samimiyet güzergahı önümüzde.
Dost dediğin ise başkadır; dile pelesenk olan tarafından bahsetmiyorum, gönüle en derin noktasından dokunan, sarıp sarmalayan, ruha değen ve en sonunda gönüldaş olduğun bir aşamadadır bu mevkiinin sıfatı.
Dostluk, hayatın sessiz bir lütfudur; insanın yalnızlığını yumuşatan, kalbine temas eden bir melodidir. Bazen sıcak bir gülümseme, bazen kelimenin ötesinde bir bakışta saklanır. Gönüller arasında kurulan bu görünmez köprüyü; ne mesafeler aşındırabilir; ne de zaman yıpratabilir.
Dille değil, sade bir tavırla, hatta hissederek hareket edebilme kabiliyetidir bu. Telepatiye benzer ama farketmeksizin çok daha çabuk kabullenir, hatta hemen benimseriz bu hissiyatı. Kişi, bırak yabancılık çekmeyi, ruhuna konfor alanı bulur ve baş köşeye yerleşiverir.
Her buluşma iple çekilir; çünkü dostluk, dünyanın tüm karmaşasında bir sığınaktır. Dışarıda rüzgar ne kadar sert eserse essin, dostun yanında ruhunuzda bir dinginlik bulursunuz. Bir dost, sizi değiştirmek istemez; olduğunuz gibi kabul eder. Ama aynı zamanda, en iyi halinize dönüşmeniz için sizi teşvik de eder.
Gerçek dostluk, yalnızca aynı sofrayı paylaşmak değil, aynı yükü omuzlamak, aynı hayali görmektir. Dost, size yol göstermek için sadece ışık olmaz; o karanlığınızda sizinle yürüyen kişidir. Varlığıyla sizi çoğaltır, yokluğunda ise eksilirsiniz.
Deniz kadar derin, yıldız kadar uzak; ama bir soluk kadar yakın… O, sözlerin ötesinde bir anlaşma, kalplerin ve ruhların sessizce birbirine dokunuşudur. Dostluk, hepimizin içinde bir iz bırakır; zaman geçer, insanlar gider, ama dostluğun hatırası, hep yüreğimizin bir köşesinde kalır.
İnsanın varoluşunu anlamlandıran bağlardan bir diğeri ise yoldaşlıktır. Dostluk ve yoldaşlık; görünüşte aynı yolun farklı dalları gibi dursa da, özünde birbirini tamamlayan ve insanı, insan yapan iki önemli kavramdır. Yoldaş, ortak bir amacın peşinde sizinle aynı yolu yürüyendir. Bu bağ, birlikte üstlenilen sorumluluklardan, dayanışmadan ve mücadelelerden doğar. Dostluk, bireysel bir bağken, yoldaşlık kolektif bir bilinç içerir. Yoldaşlar, hayallerin, ideallerin ve ortak hedeflerin taşıyıcılarıdır.
Bu iki kavramın insan doğasındaki yerini sorgulamak önemlidir. Dostluk, insanın kendisini tanımasına, anlamasına ve geliştirmesine olanak tanırken; yoldaşlık, bireyin ötesine geçip, bir topluluğun parçası olma hissini sağlar. Dostluk, insanın kendi iç dünyasında bir anlam arayışıdır; yoldaşlık ise dış dünyada bir iz bırakma çabasıdır.
Tarihteki büyük dönüşümler, yoldaşlık duygusuyla hareket eden insanların çabalarıyla gerçekleşmiştir.
Ancak dostluk ve yoldaşlık arasında kesin bir ayrım çizgisi yoktur. Dostluk, bazen yoldaşlığı; yoldaşlık da dostluğu doğurabilir. Bir dost, aynı zamanda yol arkadaşınız olabilir; bir yoldaş, zamanla ruhunuza dokunan bir dosta dönüşebilir. Bu iki bağın ortak yönü, insanın yalnızlık duygusunu aşmasına yardımcı olmalarıdır.
Sonuçta, bu iki bağın temelinde, güven, sevgi ve bağlılık yatar. İnsanın dostuna ya da yoldaşına duyduğu güven, yalnızca bireysel bir ihtiyaç değil, aynı zamanda toplumsal bir gerekliliktir. Dostluk ve yoldaşlık, bireyi birey yapan, toplumu da ayakta tutan köklerdir.
Dost ve yoldaş; sizinle birlikte düşlerinizin kanatlarında uçar, ama ayaklarınızın yere basmasına da yardımcı olur. Sizinle birlikte sadece geçmişi paylaşan değil, geleceği inşa edenlerdir. İnsanı insan yapan en kutsal bağ saf sevgidir; dostluk ve yoldaşlıkta bu sevginin en kıymetli seviyelerini temsil eder. Eş ile de dost olunur, aile ile de yoldaş…
Bu yüzden, hayat yolculuğunda bir dost ya da bir yoldaş bulduysanız, bilin ki bu en büyük zenginliklerdendir. Çünkü insan, dostları ve yoldaşlarıyla anlam bulur; onların varlığıyla kendini tamamlar.
“Önce yoldaş, sonra yol” demiş eskiler,
Cicero da eklemiş; “Dostluk, insanın ruhuna ilahi bir dokunuştur.”
