Evet, ben de öksüzüm artık.
70 yaşından sonra öksüz kalmanın acısını yaşıyorum.
Anacığım kanser hastasıydı. Çok acılar çekti, dayanılmaz acılar.
Allah’a günlerdir yalvarıyordum:
“Anama çektirme Allah’ım, O’nu yanına al ve huzura kavuştur.”
Yaradan, dualarımı kabul etti.
Benimse dua kapım kapandı.
Anam, ağzı dualı bir kadındı.
Sofrası açık, yüzü güleç bir kadındı.
Kaç yetimin başını okşamış, onları itina ile büyütmüş bir kadındı.
Acıları, günahlarına kefaret olmuştur inşallah.
70 yaşından sonra öksüz kalmak nasıl bir duygudur diye sorulacak olursa.
Dayanılmaz bir duygu.
Telefonum hiç susmadı.
O’nu sevenlerin ağlamaklı taziyeleri gözlerimdeki yaşlara eşlik etti.
Onu tanıyanların müşterek duası şu oldu:
“Biz çok razıydık. Allah da razı olsun.”
Mekânı cennet olsun inşallah.
İki evlâdını genç yaşlarında toprağa vermişti.
Metanetini hep korumaya çalıştı.
Sürekli tekrarladığı dualardan birisi de, “Allah’ım beni evlatlarıma yük etme.” Oldu.
Hangi ana evlatlarına yük olur ki?
Yük olmadı, bilâkis yüreğimizi büyük bir yük bırakarak gitti.
Mekânı cennet olsun, yetim başı okşayan elleri nurla dolsun inşallah.
Rahmetli babamı kaybettiğimde yetimdim.
Şimdi beni ve kardeşim Nevbahar’ı öksüz bırakıp gitti.
Torunları, yeğenleri O’nun için ağlıyorlar.
Allah hepimize, hepsine sabırlar versin.
Tek tesellimiz, o dayanılmaz acılardan kurtulması oldu.
Allah, kimseye öyle bir dert vermesin.
Bütün dostlardan, akrabalardan, arayıp taziyede bulunan herkesten Allah razı olsun.
Allah’tan geldik, dönüşümüz Allah’adır.
Bütün ölmüşlerimizin mekânları cennet olsun inşallah.
